Ψύχραιμη αποφασιστικότητα

Ένα πρόβλημα, το οποίο αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα που απειλεί να τινάξει στον αέρα όλο το οικοδόμημα της ανώτατης εκπαίδευσης εάν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα αντιμετώπισής του.

Το νομοσχέδιο του υπουργείου παιδείας που κατατέθηκε πρόσφατα προς δημόσια διαβούλευση, αποτελεί την ψύχραιμη θεώρηση αλλά και την αποφασιστική απάντηση σε όλα τα φαινόμενα ανομίας που ευδοκιμούν εδώ και δεκαετίες στα ελληνικά πανεπιστήμια. Μία από τις βασικές του στοχεύσεις αποτελεί και η αντιμετώπιση των θλιβερών φαινομένων της βίας και της παραβατικότητας που επικρατούν στις πανεπιστημιακές σχολές, που τις περισσότερες μάλιστα φορές ενδύονται την αμφίεση της πολιτικής δράσης, όμως τις περισσότερες φορές απλά καλύπτουν σωρεία έκνομων πράξεων του κοινού ποινικού δικαίου. Φαινόμενα που έχουν οδηγήσει στην απαξίωση των ελληνικών ΑΕΙ, στη ματαίωση της αποστολής τους, που είναι η παροχή ποιοτικής και σύγχρονης εκπαίδευσης στους φοιτητές τους και στην φυγή πολλών υποψηφίων σπουδαστών σε σχολές του εξωτερικού. Οι αριθμοί είναι εξόχως αποκαλυπτικοί της παραπάνω διαπίστωσης. Σύμφωνα με έρευνα του πανεπιστημίου Μακεδονίας μόνο στην περίοδο από το 2011 μέχρι το 2017 καταγράφηκαν συνολικά 358 περιστατικά ανομίας σε 19 ιδρύματα. Τα περισσότερα μάλιστα κρούσματα αφορούσαν καθηγητές καθώς τα 95 από τα περιστατικά αφορούσαν την άσκηση βίας σε βάρος τους, ενώ τα 34 αφορούσαν επιθέσεις σε βάρος φοιτητών και τα 27 επιθέσεις σε βάρος τρίτων.

Πέρα από την άσκηση βίας, καταγράφηκαν και 87 περιστατικά κατάληψης, 67 περιστατικά εισβολής, 31 περιστατικά ματαίωσης εκλογών, 27 περιστατικά επιθέσεων και 20 περιστατικά ναρκωτικών. Μετά την άνανδρη επίθεση εναντίον του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου, γεγονός που αποτέλεσε σημείο καμπής για τις μετέπειτα εξελίξεις και με το δεδομένο ότι η φύλαξη των πανεπιστημίων αποτελεί ένα πάγιο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας, θα περίμενε κανείς ότι το εμβληματικό νομοσχέδιο της κυρίας Νίκης Κεραμέως θα ετύγχανε θερμής και ανεπιφύλακτης αποδοχής από το σύνολο των κομμάτων αλλά και των θεσμικών φορέων που εμπλέκονται με τον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Και όμως πριν ακόμα αρχίσει ο δημόσιος διάλογος για τις επιμέρους διατάξεις του, υπήρξαν φωνές που έσπευσαν να ισχυριστούν ότι θα αγωνιστούν προκειμένου τα προβλεπόμενα μέτρα να μην εφαρμοστούν ποτέ. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι αυτό που διαλαλούν προς πάσα κατεύθυνση οι πρώιμοι πολέμιοι αυτής της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας και συνοψίζεται στην φράση «φοιτητές ή αστυνομικοί» είναι επί της ουσίας ένα ψευτοδίλημμα. Το βασικό και αποκλειστικό ερώτημα είναι ένα: Θέλουμε ασφαλή Πανεπιστήμια και αν ναι τότε ποιος θα πρέπει να είναι επιφορτισμένος με το καθήκον φύλαξής τους; Εφόσον λοιπόν η απάντηση στο πρώτο σκέλος του ερωτήματος είναι ομόθυμα καταφατική, τότε η επιλογή για το ποιος θα έχει την υποχρέωση φύλαξης τους θα πρέπει να είναι είτε καταρχάς από την ακαδημαϊκή κοινότητα είτε από την αστυνομία.

Από την στιγμή όμως που η ακαδημαϊκή κοινότητα ουδέποτε μέχρι τώρα έστερξε, είτε για λόγους αντικειμενικής αδυναμίας είτε λόγω ιδεοληπτικών αγκυλώσεων, στην αποτελεσματική περιφρούρησή τους από όλα τα κακοποιά στοιχεία, τότε ο ρόλος αυτός μοιραία και νομοτελειακά μετακυλίεται προς την ελληνική αστυνομία, καθώς η μη φύλαξη των πανεπιστημίων δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή μίας ευνομούμενης πολιτείας. Το υπό διαβούλευση νομοσχέδιο είναι μία νομοθετική πρωτοβουλία – τομή, που φέρνει προ των ευθυνών τους τα κόμματα αλλά και την ακαδημαϊκή κοινότητα και όλοι πλέον καλούνται να απαντήσουν στο ερώτημα για το τι πανεπιστήμια επιθυμούν.

Θέλουμε πανεπιστήμια που θα λειτουργούν υπό καθεστώς πλήρους ασφάλειας και θα παρέχουν στους φοιτητές τους υψηλού επιπέδου εκπαίδευση ή πανεπιστήμια που τα λυμαίνεται μία μειοψηφία αμιγώς εξωπανεπιστημιακών στοιχείων; Θέλουμε ΑΕΙ που θα διακρίνονται για το ακαδημαϊκό, ερευνητικό και κοινωνικό τους έργο, ή ξέφραγα αμπέλια παραδομένα εξ ολοκλήρου στις παραβατικές διαθέσεις ολιγάριθμων συλλογικοτήτων στο όνομα μίας κακώς εννοούμενης ακαδημαϊκής ελευθερίας; Επιθυμούμε πανεπιστήμιο οργανικά εντεταγμένο στον ιστό μίας ευνομούμενης κοινωνίας ή κράτος εν κράτει όπου βασιλεύει, δίκην τυραννίας, η ανομία;

Επιδιώκουμε το τολμηρό βήμα προς το μέλλον ή την άτακτη οπισθοχώρηση προς ένα αμαρτωλό παρελθόν; Αναμφίβολα, για να επιτύχει μία μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία δεν αρκεί μόνο η βούληση της πολιτείας αλλά και η συνδρομή της κοινωνίας. Η παρούσα συγκυρία που περιλαμβάνει μία αποφασιστική κυβέρνηση και μία ώριμη κοινωνία με κάνει να αισιοδοξώ ότι οι παθογένειες του παρελθόντος δεν θα συνεχίσουν να υποθηκεύουν άλλο το μέλλον μας.

*βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στη Β Πειραιά.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Bigpost.gr

Ακολουθήστε το Bigpost.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις