Από τα «ξύλινα παχιά λόγια» προς ένα ρεαλιστικό σχέδιο, για την ευημερία των πολιτών

Η «Αυγή» στο δικό της πρωτοσέλιδο φωνάζει: «Ξεσηκωμός για την απεργία της Πέμπτης – Στο πόδι ο κόσμος της εργασίας για το οκτάωρο, τις συλλογικές συμβάσεις και την πληρωμή των υπερωριών – εκστρατεία ενημέρωσης και προσκλητήριο συμμετοχής των εργαζομένων και της νεολαίας από τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στη μάχη των μαχών για το εργασιακό». Από την πλευρά του ο «Ριζοσπάστης» σημειώνει ότι είναι η «πρώτη πανεργατική απάντηση στο νομοσχέδιο – έκτρωμα για το 10ωρο – δυναμώνουμε τον αγώνα για την υγεία, τα δικαιώματα, τη ζωή του λαού». Τι συμβαίνει λοιπόν και γιατί;

Καθώς αρχίζουμε να βλέπουμε έστω και από μακρυά κάποιο… φως στην άκρη του τούνελ της «πανδημίας» (δυστυχώς με τρομερά λάθη διαχείρισης όπως και με μια ανύπαρκτη Ε.Ε. έρμαιο των γερμανικών επιλογών και αποφάσεων) όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι μπροστά μας ορθώνεται – σαν βουνό – η μάχη για την κοινωνική και οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας μας. Το σχέδιο «Ελλάδα 2.0» που κάποια στιγμή παρουσίασε – περισσότερο ως…ευχή – ο πρωθυπουργός δεν νομίζω να έγινε αντιληπτό από τους πολίτες, ενώ και τα κόμματα της βουλής μάλλον το είδαν με «μπλαζέ ύφος» και το προσπέρασαν, γνωρίζοντας ότι η όποια εφαρμογή του «θα έχει – εάν έχει – μακρύ μέλλον». Όμως, ένα καθαρό και συμφωνημένο σχέδιο «για την επόμενη ημέρα» είναι άκρως αναγκαίο και απαραίτητο.

Εάν υποθέσουμε ότι πράγματι θα έρθουν «κάποια κεφάλαια» για επενδύσεις στη χώρα μας (από την ΕΕ ή και άλλες χώρες) και εάν υποθέσουμε ότι η «γερμανική Ευρώπη» (των Μέρκελ, Σόϊμπλε κ.α.) που 16 χρόνια τώρα μας ταλαιπωρεί αφάνταστα, από τον Σεπτέμβριο θα αρχίσει «να ξηλώνεται» (με τις ευλογίες των ΗΠΑ του Τζο Μπάϊντεν) τότε το ερώτημα για την σημερινή κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι: Θα θελήσει να μετατρέψει άραγε την Ελλάδα σε ένα απέραντο εργοτάξιο του 21ου αιώνα, ενεργοποιώντας όλες τις δυνάμεις του Ελληνισμού ή θα πριμοδοτήσει ορισμένες λίγες τσέπες εκλεκτών φίλων της και μην τον είδατε τον… Παναή;

Πολύ σωστά θα γίνουν οι δυο οδικοί άξονες στην Βόρεια Ελλάδα (Θεσσαλονίκη -Έδεσσα και Δράμα – Θεσσαλονίκη). Σωστές είναι «οι κινήσεις» που άρχισαν να γίνονται για το 5G και γενικά τη λογική των smart cities με αξιοποίηση της διαθέσιμης τεχνολογίας σε κάθε επίπεδο. Σωστή η δημιουργία του ΣΔΑΜ (Σχέδιο Δίκαιης Αναπτυξιακής Μετάβασης – για την απολιγνιτοποίηση της χώρας και την άμεση στροφή μας στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας). Όπως θα πρέπει στο ελληνικό κοινοβούλιο να εκπροσωπούνται και βουλευτές με εκλογικές περιφέρειες εκεί όπου ζει και αναπτύσσεται ο Ελληνισμός (πχ ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία κλπ) – και όχι μόνο να ψηφίζουν. Γιατί πάντα η μητροπολιτική Ελλάδα αντλούσε δυνάμεις και δυνατότητες από την «οικουμενική διασπορά» των Ελλήνων.

Με άλλα λόγια, το πρόβλημα μας σήμερα δεν είναι απλά να…γκρεμίσουμε (για παράδειγμα τον μίζερο και εν πολλοίς κρατικοδίαιτο, φάντασμα του παρελθόντος) συνδικαλισμό. Το πρόβλημα μας είναι πως θα δημιουργήσουμε ένα νέο κοινωνικό-οικονομικό μοντέλο ευημερίας για τους Έλληνες σε έναν ευλογημένο από το Θεό τόπο – σε μια παγκοσμιοποιημένη πλέον κοινωνία και οικονομία. Πρέπει να συμφωνήσουμε όμως – ως κοινωνία – ποιο είναι το σχέδιο μας και μετά να συμβάλουμε όλοι μαζί(στο μέτρο του εφικτού), στην ταχύτατη υλοποίηση του. Το να το καταθέτει «αφ’ υψηλού» κάποιος «σχέδια ή προτάσεις» το πολύ-πολύ να φτάσουν μέχρι το πέρας της «υπουργικής του θητείας».

Η κατεδάφιση πάντα είναι το εύκολο μέρος μιας εργασίας ή σχέσης. Το δύσκολο είναι το όραμα, τα υλοποιήσιμα σχέδια και η ανοικοδόμηση/το χτίσιμο σε υγιείς και βιώσιμες βάσεις – που να αντέχουν στο χρόνο με ένα και μόνο σκοπό: Την ευημερία του συνόλου των πολιτών. Άρα – για να μιλάμε και πρακτικά – να πάει αρχικά ο κατώτατος μισθός στα 1.200€ ώστε ο εργαζόμενος να νιώθει μια κάποια ασφάλεια και αξιοπρέπεια και στη συνέχεια να δούμε τι είναι αναχρονιστικό, ξεπερασμένο ή βαρίδιο στα σχέδια μας για την νέα κοινωνία και οικονομία που θα θελήσουμε να δημιουργήσουμε. Με τους εργαζόμενους ή τους εν δυνάμει εργαζόμενους να βρίσκονται…σε καθεστώς δουλείας, όσα σχέδια και να γίνουν, θα εγκυμονούν πάντα μια…επανάσταση «κατάρρευσης των πάντων»(από στιγμή σε στιγμή).

Οι συνδικαλιστές (και πολλοί «πολιτικοί») μιλάνε και γράφουν συνήθως με «ξύλινα λόγια – παχιές υποσχέσεις» και οι περισσότεροι δείχνουν να ζούνε κάπου…200 χρόνια «πίσω» στα μυαλά τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να βγούνε «οι άλλοι» με τα….πολυβόλα στο δρόμο. Χρειαζόμαστε συναινέσεις στα αυτονόητα, για να κερδίσουν όλοι. Η πλεονεξία ποτέ δεν ωφέλησε κανέναν. Ούτε ο φαταουλισμός….Χρειαζόμαστε (επειγόντως) «κοινωνικό όραμα» με ορίζοντα 21ου αιώνα, ένα ρεαλιστικά «ουτοπικό σχέδιο» άμεσης εφαρμογής και βέβαια αυτούς που θα τα υλοποιήσουν, με στόχο και σκοπό «την ευημερία των πολιτών». Και όχι ορισμένων «φίλων» ή κάποιων «λίγων». Ας το δούμε (όλοι μαζί), σαν μια ευκαιρία.

· Ο Νίκος Καραμπάσης είναι Δημοσιογράφος -Πολιτικός Επιστήμονας

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Bigpost.gr

Ακολουθήστε το Bigpost.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις