Η πολιτική της κλειδαρότρυπας και η… πολιτική πραγματικότητα!

Έχασε όχι μόνο τον έλεγχο αλλά και όλη την… μπάλα (δηλαδή την κοινωνία) και επιδίδεται σε ένα κρεσέντο από αυταρχικές πιρουέτες ακραίων αντιδημοκρατικών μέτρων, που δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο! Θα ρωτήσει κάποιος εύλογα και «που πάμε»;

Νομίζουν ορισμένοι άραγε ότι με ιστορίες από τα καψώνια των φαντάρων πριν σαράντα χρόνια ή για το τι γινόταν ή δεν γινόταν στα καμαρίνια «διαφόρων» πριν από τριάντα χρόνια, θα αποπροσανατολίσουν για πολύ ακόμη τον… κοσμάκη που θα συνεχίσει να κοιμάται μακαρίως; Η πολιτική της κλειδαρότρυπας – όπως είναι γνωστό – έχει κοντά πόδια (όπως θα έλεγαν και οι θεατράνθρωποι μιας άλλης εποχής).

Δεν θέλω να πω κάτι περισσότερο τώρα, γιατί θα προτιμούσα να ρίξουμε «μια ματιά» στην μάχη που δίνει η υποψήφια για την ηγεσία του ΟΟΣΑ, η πρώην επίτροπος της χώρας μας στην Ε.Ε. (επι Ρομάνο Πρόντι) Άννα Διαμαντοπούλου (μια διακομματική υποψηφιότητα που προτάθηκε από την κυβέρνηση).

Διάβασα πρόσφατη συνέντευξη της κας Διαμαντοπούλου στην ιταλική εφημερίδα La Rebubblica(και τον δημοιογράφο Εττορε Λιβίνι) και μου έκανε εντύπωση η εκτίμηση της μεγάλης αυτής ιταλικής εφημερίδας ότι η κα Διαμαντοπούλου έχει πολύ σοβαρές

πιθανότητες να εκλεγεί στην ηγεσία του ΟΟΣΑ. Εάν φυσικά συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρόκειται για μια προσωπική της νίκη αλλά αναμφίβολα και για την χώρα μας – που την πρότεινε. Τι όμως θα σηματοδοτεί ως πολιτική ευρύτερα;

Διαβάζοντας την συνέντευξη της υπογράμμισα την έμφαση που έδωσε στην λεγόμενη «πράσινη οικονομία και απασχόληση» (όχι στην εργασία όμως), στις νέες δυνατότητες για φορολογικά έσοδα που υπάρχουν στο διαδίκτυο («ψηφιακή φορολογία» – για παράδειγμα θα μπορούσαν να φορολογηθούν οι κολοσσοί όπως το Netflix, το Spotify,η Google, το Facebook κ.α. που μέχρι σήμερα απλά δεν δίνουν «δεκάρα τσακιστή» στα ευρωπαϊκά κράτη που δραστηριοποιούνται), στην συμμετοχή του κράτους σε διάφορες εταιρείες(;) και σε κάποιους νέους νόμους για την «διαφάνεια» στις συναλλαγές.

Όπως χαρακτηριστικά είπε «βγαίνουμε από μια περίοδο εμπορικών πολέμων και πρέπει να αναζητήσουμε φόρμουλες που να πετύχουν τη συναίνεση και των χωρών της νοτιοανατολικής Ασίας». Θα είχε όντως ενδιαφέρον αυτό (και για την χώρα μας).

Όσον αφορά το όραμα της για τον ΟΟΣΑ μέσα στην ΕΕ το βλέπει να λειτουργεί στα πλαίσια της «αλληλεγγύης» (μετά την εποχή της λιτότητας) και δεσμεύεται να εργασθεί προς αυτή την κατεύθυνση(όπως είπε στην συνέντευξη «δεν θα είναι δυνατόν να επιστρέψουμε σύντομα σε μια λιτότητα που κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Είναι κάτι που υποστηρίζουν, τώρα, τόσο η Γερμανία όσο και το ΔΝΤ» (σημ:Μακάρι).

Βέβαια ζούμε στους καιρούς της «πανδημίας» του Covid-19 και η Ευρώπη μάλλον απέτυχε στην αντιμετώπιση τους (δείχνοντας ότι το κάθε κράτος είναι κυρίως για την… πάρτη του). Η άποψη της κας Διαμαντοπούλου ότι «ο εμβολιασμός είναι η μητέρα όλων των μαχών. Kανείς δεν σώζεται μόνος» ασφαλώς δείχνει «το δρόμο». Και όπως προσθέτει «το εμβόλιο είναι ένα συλλογικό αγαθό που πρέπει να είναι προσβάσιμο σε

όλους. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας πρέπει επίσης να μάθει να εργάζεται καλύτερα. Ο ΟΟΣΑ έχει την ευκαιρία να εργαστεί σε θέματα υγειονομικής διακυβέρνησης και θα το κάνει». Ιδωμεν…

Η απόφαση του Τζο Μπάϊντεν να επιστρέψουν οι ΗΠΑ στη συμφωνία του Παρισιού για την «κλιματική αλλαγή» ικανοποιεί την υποψήφια για την ηγεσία του ΟΟΣΑ γιατί όπως υπογραμμίζει εκτός όλων των άλλων «το μέλλον της οικονομίας δεν μπορεί παρά να είναι «πράσινο». Και ο ΟΟΣΑ θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο στην οικολογική μετάβαση, λόγω της ικανότητάς του να χρηματοδοτεί και να προσελκύει επενδύσεις».

Τον καιρό της «πανδημίας» αναδείχθηκαν και οι νέες δυνατότητες της ψηφιακής οικονομίας που όμως έπιασαν απροετοίμαστες πολλές από τις κυβερνήσεις στο να μπορέσουν να διαχειριστούν αυτά τα «μοντέλα». Και όπως είπε στην ιταλική εφημερίδα η κα Διαμαντοπούλου «πρέπει να επανεξετάσουμε το δίκτυο κοινωνικής ασφάλισης και τα συνταξιοδοτικά συστήματα. Θα χρειαστούν σημαντικές μεταρρυθμίσεις και ο ΟΟΣΑ μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στο να βρεθούν κατάλληλες λύσεις και προτάσεις».

Και βέβαια δεν θα μπορούσε να μην υπάρξει ερώτηση για τις νέες προκλήσεις που οφείλει να αντιμετωπίσει η εκπαίδευση στους νέους καιρούς που διαμορφώνονται. Η άποψη της ήταν ότι «πρέπει να μάθουμε να συνδυάζουμε τον Αριστοτέλη και την ψηφιακή τεχνολογία. Θα επανεξετάσουμε τις παραμέτρους αξιολόγησης της μεθόδου μας Pisa (σ.σ.: διεθνές πρόγραμμα αξιολόγησης των μαθητών) για να αποτιμήσουμε την προετοιμασία των μαθητών. Αλλά πρέπει να αναμορφωθούν όλες οι βαθμίδες της παιδείας, από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο, συμπεριλαμβάνοντας τις ψηφιακές δεξιότητες, αλλά και τις “μαλακές” ή “οριζόντιες” δεξιότητες. Και κυρίως θα χρειαστεί να βρούμε μια καταλληλότερη μέθοδο για να απογειώσουμε τη διαρκή κατάρτιση».

Εκτός από την «πολιτική της κλειδαρότρυπας» και των κούφιων/κενών/παρωχημένων συνθημάτων, η πραγματικότητα διαμορφώνεται καθημερινά (με εμάς ή χωρίς εμάς) με συγκεκριμένες προτάσεις, σχέδιο και όραμα. Νομίζω ότι είναι καλύτερο να «τσακωνόμαστε» επάνω σε όλα αυτά (εάν βέβαια υπάρχουν αξίες, αρχές και ιδέες).

* O Νίκος Καραμπάσης είναι δημοσιογράφος

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Bigpost.gr

Ακολουθήστε το Bigpost.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις