Kούλογλου: Στη χώρα που φοβόντουσαν μια κούκλα

Μεσαίωνας θεωρείται μια ιστορική περίοδος άγνοιας και δεισιδαιμονίας, που έβαλε τον θρησκευτικό φανατισμό και τις προκαταλήψεις πάνω από την προσωπική εμπειρία και την ορθολογική σκέψη. O μεγάλος φόβος, για τις πανδημίες, το Καθαρτήριο και την Κόλαση έκανε, μεταξύ των άλλων, τους ανθρώπους να λιντσάρουν, να κρεμάνε και να καίνε τις μάγισσες.

Μια τέτοια«μάγισσα» έφτασε πριν από λίγες μέρες στην Ελλάδα: η Αμάλ. Aφού ξεκίνησε από τη Συρία και διέσχισε την Τουρκία, πέρασε από τη Χίο κι ύστερα προσπάθησε να πάει στη Θεσσαλία, όπου την πήραν οι Χριστιανοί χαμπάρι. Δεν ήταν μια κούκλα που θα διασχίσει 8 χώρες για να ευαισθητοποιήσει την Ευρώπη για το προσφυγικό δράμα. Ήταν ο διάολος μεταμορφωμένος.

Το κατάλαβε έγκαιρα ένας υπηρέτης του Θεού, πιστός στα διδάγματα αγάπης του Χριστού: ο Μητροπολίτης Σταγών και Μετεώρων Θεόκλητος απαγόρευσε τη διεξαγωγή του φεστιβάλ, όπου θα συμμετείχε η Αμάλ, σε χώρους της Ιεράς Μονής Μετεώρων ή σε οποιοδήποτε χώρο της Εκκλησίας (κανείς δεν του είχε ζητήσει να τους παραχωρήσει!). Ακόμη και σε υπαίθριους χώρους.

Ο Μητροπολίτης επικαλέστηκε τα μέτρα προστασίας για τον κορονοϊό. Περιέργως, γιατί ως γνωστόν στις εκκλησίες ο ιός δεν κολλάει, ακόμη και αν στο εσωτερικό του ναού στριμωχτούν εκατοντάδες πιστοί.

Η υποκρισία, ο φανατισμός και η βλακεία κολλάνε. Έτσι τη σκυτάλη πήρε περιφερειακός σύμβουλος στην περιοχή των Μετεώρων, εντεταλμένος για θέματα τουρισμού(!), που έκανε λόγο για “αλλόθρησκα-ισλαμιστικά ομοιώματα” και έκρινε την παρουσία της κούκλας «ανεπιθύμητη».

Μάλιστα, καταγγέλλοντας τις «εκδηλώσεις με παγανιστικό υπόβαθρο και περιεχόμενο», ο Σύλλογος Μετεώρων ΛΙΘΟΠΟΛΙΣ ήταν αυτός που έδωσε ζωή στην Αμάλ: όπως έγραψε στην ανακοίνωση του, οι εκδηλώσεις είχαν σαν πρωταγωνίστρια «μια μουσουλμάνα κόρη που συνδέθηκε με χορτοφαγία και τα συναφή». Έμαθαν δηλαδή σε ποιον Θεό πιστεύει και τι φαγητό τρώει!

Η ΛΙΘΟΠΟΛΙΣ θα έπρεπε κανονικά να λέγεται ΛΙΘΟΒΟΛΙΣΜΟΣ, τον οποίο ανέλαβαν άλλοι ευσεβείς κάτοικοι και Έλληνες «πατριώτες» στη γειτονική Λάρισα, που έριξαν πέτρες και νεράντζια στην πορεία που έκανε η ΑΜΑΛ στην πόλη. Αδιαφορώντας για την ακεραιότητα των εκατοντάδων παιδιών που τη συνόδευαν, τραγουδώντας το παγανιστικό «ένα μικρό καράβι».

Στις ανάλογες ειδωλολατρικές εκδηλώσεις στην Αθήνα την τάξη ανέλαβε να αποκαταστήσει η αστυνομία, που επιτέθηκε στην αντιρατσιστική συγκέντρωση για την υποδοχή Αμάλ στο Μεταξουργείο. Μερικοί ακροδεξιοί έδωσαν το πρόσχημα και η εκδήλωση τελικώς ματαιώθηκε.

Είναι άγνωστο αν το ξύλο έπεσε με την καθοδήγηση του νέου υπουργού Προστασίας του (Ακροδεξιού) Πολίτη και πρώην γραμματέα της ΚΝΕ κυρίου Θεοδωρικάκου. Το βέβαιο είναι ότι, ψαρεύοντας ψηφουλάκια στα βρόμικα νερά της ακροδεξιάς, είναι η κυβέρνηση που έχει δημιουργήσει το κλίμα εναντίον των προσφύγων. Με τις δηλώσεις και τις πρακτικές του αρμόδιου υπουργού κ. Μηταράκη και πολλών άλλων στελεχών της. Ο βουλευτής της ΝΔ κ. Μπογδάνος, παραδείγματος χάριν, κάλεσε τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, που ζήτησε ανθρωπιστική στάση και τήρηση των διεθνών κανόνων για τους πρόσφυγες, να πάρει όσους θέλει σπίτι του.

Ο φόβος, το υπόβαθρο του κυνηγιού των μαγισσών στον Μεσαίωνα και της Αμάλ στη σύγχρονη ελληνική μεσαιωνική εκδοχή, καλλιεργείται συστηματικά από την κυβέρνηση.

Παραμερίζοντας τον Μίκη από την πρώτη σελίδα, τα χθεσινά Νέα είχαν κύριο τίτλο μια κυβερνητική διαρροή: «Εκθεση- Βόμβα στο Μαξίμου». To ρεπορτάζ έκανε λόγο για ορδές Αφγανών Αμάλ, που θα φτάσουν στα ελληνικά σύνορα. Ένα εκατομμύριο στην καλύτερη περίπτωση, δύο στη χειρότερη.

Και φυσικά μεταξύ των εκατομμυρίων, σύμφωνα με αυτήν την «top secret» έκθεση που έχει ο κ. Μητσοτάκης στα χέρια του, δεν θα είναι μόνο χορτοφάγοι, όπως η Αμάλ: θα πρόκειται «για την εισχώρηση στα ελληνικά εδάφη, και κατ’ επέκταση και στην Ευρώπη, επικίνδυνων τζιχαντιστών. Εν δυνάμει τρομοκράτες δηλαδή που θα εκμεταλλευτούν το προσφυγικό ρεύμα και θα μπορέσουν να περάσουν τα ευρωπαϊκά σύνορα».

Αναρωτιέται κανείς αν σε αυτή την κυβέρνηση δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που να καταλαβαίνει ότι όλο αυτό το κλίμα στρέφεται εναντίον της λειτουργίας της χώρας αλλά και της ίδιας της πολιτικής της. Πώς, όταν φλομώνουν τους πολίτες με θεωρίες συνωμοσίας και ενσταλάζουν τον φόβο, ο κ. Μητσοτάκης περιμένει οι άνθρωποι να πάρουν σωστές και ορθολογικές αποφάσεις για τη ζωή τους; Οταν η εξουσία μαθαίνει τους πολίτες να σκέπτονται σαν να είμαστε στον Μεσαίωνα, πολύ πριν την ανακάλυψη της πενικιλίνης, πως θα πειστούν να εμβολιαστούν;

ΥΓ Εξαίρεση αποτέλεσε ο καλός δήμαρχος Τρικάλων και πρόεδρος της ΚΕΔΕ, Δημήτρης Παπαστεργίου, παρότι κινείται στο χώρο της ΝΔ. Εξαιρετική ήταν και η προχθεσινή, συγκινητική παρέμβαση του δημάρχου Πειραιά κ. Μώραλη. Σε ένα άρθρο του στα Νέα, τίμησε με τον καλύτερο τρόπο την πόλη του και την παράδοση της. Το παραθέτω ολόκληρο γιατί έχει τη σημασία του (και μου ήταν δύσκολο να κόψω αποσπάσματα):

Λιμάνι Πειραιά, σχεδόν 100 χρόνια μετά

Του Γιάννη Μώραλη

Κάθε μέρα καράβια με πληρώματα και σημαίες από όλα τα μέρη του κόσμου δένουν στο λιμάνι του Πειραιά. Με διαφορετικά εμπορεύματα, λαλιές, κουλτούρες, όψη. Κάθε καλοκαίρι, χιλιάδες ταξιδευτές από όλον τον κόσμο αποβιβάζονται στον Πειραιά για να ξεκινήσουν την περιήγησή τους στην Ελλάδα. Αλλοι με μεγάλο προϋπολογισμό, άλλοι με σακίδιο. Ποικιλία στο χρώμα, στην καταγωγή. Τους ενώνει η επιθυμία της περιήγησης.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα χιλιάδες άνθρωποι έφτασαν στον Πειραιά από τα νησιά κυρίως, ως εσωτερικοί μετανάστες, για να δουλέψουν στη βιομηχανία του Πειραιά. Δεν τους έφερε εδώ η επιθυμία αλλά η ανάγκη για επιβίωση. Από την 1η έως τις 30 Σεπτεμβρίου 1922 τριάντα πέντε ατμόπλοια και ένα υπερωκεάνιο, με επιβάτες περισσότερους από 40.000 πρόσφυγες από τα μικρασιατικά παράλια, προσέδεσαν στο λιμάνι του Πειραιά και στον γειτονικό όρμο Κερατσινίου.

Παρέμειναν για μήνες φιλοξενούμενοι σε επιταγμένα καταλύματα ή άστεγοι σε πρόχειρα υπόστεγα στο λιμάνι, ενώ καινούργια πλοία έφταναν καθημερινά.

Ο Πειραιάς μετατράπηκε σε έναν ατέλειωτο καταυλισμό. Τους έφερε εδώ η ανάγκη.

4 και 5 Σεπτεμβρίου 2021: Σχεδόν 100 χρόνια μετά, η Αμάλ η πρόσφυγας φτάνει στο λιμάνι του Πειραιά. Τη φέρνει εδώ η τέχνη. Καταφθάνει στον Πειραιά η Αμάλ και λειτουργεί ως σύμβολο, θυμίζοντάς μας όλα τα παραπάνω: ότι συγκροτησιακό στοιχείο του Πειραιά – αλλά και της νεότερης Ελλάδας – είναι οι πρόσφυγες, είναι η υποδοχή εκτοπισμένων ανθρώπων, είναι οι μετακινήσεις πληθυσμών.

Πολλές φορές με άλλη θρησκεία, κουλτούρα, συνήθειες, διαφορετικές, ξένες, ανοίκειες σε αυτούς που ήδη ζούσαν εδώ. Πολλές φορές ταλαιπωρημένοι και θυμωμένοι, ζητούσαν με ένταση το δικαίωμα στη ζωή. Και όσοι ζούσαν ήδη εδώ βρήκαν τον τρόπο να τους αγκαλιάσουν – άλλοτε πιο εύκολα, άλλοτε πιο δύσκολα.

Η Αμάλ είναι μια τεράστια κούκλα, επιβλητική, θλιμμένη. Η Αμάλ δεν είναι αξιοθέατο. Αλλά ούτε και θέλει να μας τρομάξει ή να μας επιβληθεί. Η Αμάλ είναι υπερμεγέθης για να φανεί, θέλει να την κοιτάξουμε, να ασχοληθούμε μαζί της, να συνοδοιπορήσουμε μαζί της παρά το ότι ίσως μας φαντάζει τόσο ανοίκεια. Η Αμάλ από μακριά μπορεί να τρομάζει. Από κοντά, όμως, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μικρό παιδί που αναζητεί να το υποδεχθούμε και να παίξουμε μαζί του, να του δείξουμε τον Πειραιά. Η Αμάλ είναι μια ξύλινη κούκλα. Εμείς θα την κάνουμε να είναι έμψυχη, θα τη γεμίσουμε με αποδοχή, παιχνίδι, κατανόηση. Και θα βρούμε τον τρόπο να συγχρονίσει το βήμα της μαζί μας και αντιστρόφως.

Ως δήμαρχος Πειραιά νιώθω τιμή που εγγράφεται ο δήμος μας στο συμβολικό αυτό οδοιπορικό της Αμάλ σε πάνω από 70 μεγάλες και μικρές πόλεις στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στην Ιταλία, στη Γαλλία, στην Ελβετία, στη Γερμανία, στο Βέλγιο και στην Αγγλία, το οποίο αναδεικνύει τη δύναμη της τέχνης να γεννά πιθανοποιήσεις της πραγματικότητας μαζί. Και σκέφτομαι πόσο βαρετός θα ήταν ο κόσμος εάν όλα συνέβαιναν μόνο κυριολεκτικά και οριοθετημένα. Και εδώ έρχεται και η δύναμη της ιστορίας: όσο και να πασχίσουμε να οριοθετήσουμε την ομαλή ροή της ζωής μας, όλα είναι τόσο ρευστά.

Ακόμη και αν δεν μπορούμε να ελέγξουμε απόλυτα την εξέλιξη της ιστορίας, μπορούμε τουλάχιστον στις κομβικές της στιγμές να ορίζουμε τον εαυτό μας και τις συλλογικές αντιδράσεις μας: Απέναντι στον εκτοπισμένο, στον έχοντα ανάγκη, σκεφτόμαστε ιστορικά: στην περίπτωσή μας, αυτό σημαίνει ότι ως Πειραιώτης νιώθω υποχρέωση απέναντι στην ιστορία της πόλης μου να ανοίξω τις πύλες της πόλης, όπως κάποτε άνοιξαν το λιμάνι και το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά για να φιλοξενηθούν οι πρόσφυγες.

Καλώς ήλθες, Αμάλ, και καλό σου ταξίδι.
Ολοι μας, αποδημητικά πουλιά.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Bigpost.gr

Ακολουθήστε το Bigpost.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις